PORTOFİNO: AŞK KASABASI

Şarkılara, şiirlere ilham veren bu nadide kasabaya ilk görüşte aşık olduk.

Portofino’ya doğru yola koyulduğumuzda San Margarita kasabasına kadar kendi otobüsümüzle gidebiliyoruz. Bu şirin balıkçı kasabasına giden yollar çok dar olduğundan büyük arabalara kapatılmış. 

San Margarita’dan Portofino’ya gitmek için iki seçeneğimiz var birincisi tekne ile gitmek, ikincisi ise şehir içi otobüsle gitmek. Bizim tercihimiz tekneden yana ancak hava çok rüzgarlı olduğundan tekne seferi ertelenmiş beklemeyip otobüse biniyoruz.

Pek konforlu olmayan bir yolculuğun ardından Portofino’ya varıyoruz. Bizi hemen kandırıyor bu küçük şirin balıkçı kasabası. Yolculuğu unutup güzelliğine kapılıyoruz :) Limanda teknelerin sıralandığı, karada pastel renkli, yeşil panjurlu evlerin –bir çoğu yeşillik arasında kaybolmuş- sanki tablo olarak önceden çizilmiş ve sonra tablonun gerçeğe dönüştürülmüş hali gibi.

1920 yılında Doğal Park ilan edilen 400 kişinin yaşadığı kasabada hiçbir şey değiştirilmemiş. Evlerin rengi bile orjinalliğini koruyor.  Masal gibi bir kasaba..

Kasabanın meydanı teknelerin yanaştığı liman ve kasabadaki tek eğimsiz alanda zaten orası. Meydandan itibaren girdiğimiz her sokakta yokuş çıkıyoruz. Tabelaları takip edip Castello Brown kalesini görmeye gidiyoruz. Yokuş zorlasa da vazgeçmiyoruz. Çıktıktan sonra kalenin kendisinden ziyade bizlere sunduğu manzaraya hayran kalıyoruz. Zaten yol boyu her vazgeçişte bir pencere gibi açılan manzaralar tekrar şevklendirip çıkmaya heveslendiriyor bizleri.

 

Kaleden inerken San Giorgio Kilisesi ve Fenerine uğruyoruz. Yine ruhumuzu okşayan manzara karşımızda.. Yapı, manzaranın yanında pek dikkatimizi çekmiyor ama kilisenin arkasındaki mezarlık alanı çok ilginç . Bizim mezarlıklardan çok farklı.

Buradan ayrılma zamanımız geldiğinde ise bir hüzün kaplıyor içimizi.. Neyseki tesellimiz dönüş yolculuğumuzu tekne ile yapacak olmamız. Tekne yolculuğumuz boyunca iç çeke çeke gözden kaybolana kadar izliyoruz Portofino’yu..